SPEEDTEST z pomiarem Jitter

DSL

Cyfrowa linia abonencka (od ang. digital subscriber line’ – DSL) – technologia cyfrowego szerokopasmowego dostępu do Internetu. Standardowa maksymalna prędkość odbierania danych waha się od 8Mb/s do 52 Mb/s oraz od 1Mb/s do 5Mb/s dla prędkości wysyłania w zależności od stosowanej w danym kraju technologii DSL. Dla technologii ADSL prędkość wysyłania danych jest niższa od prędkości ich odbierania, natomiast prędkości te są symetryczne w technologii SDSL. Wynalazcą modemów DSL był Joseph W. Lechleitter, pracownik firmy Bellcore, który w latach osiemdziesiątych zademonstrował projekt budowy tych urządzeń.

Technologia DSL może być stosowana w większości mieszkań i małych biur. Odpowiednie filtry umożliwiają jednoczesne działanie usług telefonicznych oraz DSL. Modem DSL może korzystać z tej samej linii abonenckiej co urządzenia komunikacji oparte na POTS, włączając faksy i modemy analogowe. W tym samym czasie tylko jeden modem DSL może używać linii abonenta. Standardową metodą udostępniania DSL wielu komputerom w tym samym lokalu jest użycie routera, który nawiązuje połączenie między siecią DSL a siecią lokalną Ethernet lub wi-fi.

FIBER (światłowód)

FITL (Fiber In The Loop) określany jest mianem abonenckiego dostępu do sieci światłowodowej, stanowi atrakcyjne rozwiązanie dla zapewnienia wysokiej przepustowości z centrali abonenckiej do użytkownika końcowego. Sieci FITL jest siecią optyczną, realizującą techniki dostępowe przy użyciu w większej części lub w całości światłowód.

Światłowód to medium transmisyjne stanowiące czyste szklane włókno kwarcowe wykonane z dwutlenku krzemu, ma kołowy przekrój, w którym światło jest zamknięte przez otoczenie nieprzezroczystym płaszczem centralnie położonego rdzenia. Dla promieni świetlnych o częstotliwości w zakresie bliskim podczerwieni współczynnik odbicia światła jest większy w płaszczu niż w rdzeniu co powoduje całkowite wewnętrzne odbicie promienia i prowadzenie go wzdłuż osi włókna.

Wiodącym kandydatem do budowy pasywnych sieci dostępowych nowej generacji jest technologia wykorzystująca zwielokrotnienie w dziedzinie długości fali WDM.

WLAN / WIFI

Bezprzewodowa sieć lokalna, WLAN (od ang. wireless local area network) – sieć lokalna, w której połączenia między urządzeniami sieciowymi zrealizowano bez użycia przewodów. W Polsce termin Wi-Fi (chociaż pierwotnie był nazwą tylko jednego produktu używającego określonego standardu WLAN) używany jest jako synonim określenia WLAN.

Sieci tego typu wykonywane są najczęściej z wykorzystaniem mikrofal jako medium przenoszącego sygnały, ale również z użyciem podczerwieni. Są one projektowane w oparciu o standard IEEE 802.11, który opisuje warstwę fizyczną i MAC.

Do komunikacji za pomocą mikrofal wykorzystuje się pasmo 2,4 GHz [w standardach: 802.11, 802.11b, 802.11g, 802.11n, 802.11ac oraz 802.15.1(bluetooth) lub 5 GHz (w standardzie 802.11a, 802.11n, 802.11ac). W Europie pasmo 2,4 GHz jest podzielone na 13 kanałów w zakresie 2400–2483,5 MHz z krokiem 5 MHz (częstotliwość środkowa pierwszego kanału to 2412 MHz). Jednak pasmo zajmowane przez jedną sieć wynosi około 20 MHz, a więc w praktyce mogą pracować jedynie trzy sieci bez wzajemnych zakłóceń, ponieważ kanały zachodzą na siebie. Każdy kanał ma swoją częstotliwość nośną, która jest modulowana przy przesyłaniu informacji.

WIMAX

WiMAX (Worldwide Interoperability for Microwave Access) – technika bezprzewodowej, radiowej transmisji danych. Została oparta na standardach IEEE 802.16 i ETSI HiperLAN. Standardy te stworzono dla szerokopasmowego, radiowego dostępu na dużych obszarach. Standardy te określają informacje dotyczące konfiguracji sprzętu tak, aby urządzenia różnych dostawców pracowały na tych samych konfiguracjach, tj. aby wzajemnie ze sobą współpracowały. W 2009 roku pojawiły się informacje, że największe światowe sieci komórkowe rezygnują z tej techniki na rzecz stopniowej migracji do sieci standardu LTE.

Określa się, iż maksymalna przepustowość technologii WiMAX zbliżona jest do 175 Mb/s. To bardzo przyszłościowa szybkość, konkurencyjna nawet z rozwiązaniami przewodowymi. Aby ją uzyskać odbiornik nie może być umieszczony dalej, niż 10 km od nadajnika.

DVB-S

Satelitarne usługi internetowe stosowane są w miejscach, w których naziemny dostęp do Internetu jest nieosiągalny oraz tam gdzie wymagany jest mobilny dostęp do sieci. Internet drogą satelitarną dostępny jest globalnie, również dla statków na morzu oraz poruszających się pojazdów naziemnych.

Satelitarne systemy dostępowe pracują zazwyczaj w dwóch pasmach częstotliwości: Ku (10-18GHz) oraz Ka (18-31GHz). Pasmo Ka podzielono na dwa podpasma: dedykowane dla łącza "w dół" (satelita - terminal) - 19.7-21.2 GHz oraz dla łącza "w górę" (terminal-satelita) - 29.5-31 GHz. W planach jest również wykorzystanie tzw. pasma V (40-75GHz) w łączności przez satelitę. Wielodostęp do systemu realizowany jest w technologii MF-TDMA (Multi Freqency Time Division Multiple Access), polegającej na wydzieleniu konkretnych szczelin czasowych dla użytkownika w danym (jednym z wielu) paśmie częstotliwości (3 wymiary transmisji - czas, częstotliwość i poziom sygnału).

Internet 5G

5G, technologia mobilna piątej generacji.

Kluczowe wymagania wydajnościowe zdefiniowane dla sieci 5G:

• Przepływność do 20 Gb/s w łączu do terminala („w dół”)
• Przepływność do 10 Gb/s w łączu do sieci („w górę”)
• Opóźnienia na poziomie 4 ms dla zastosowań eMBB i 1 ms dla zastosowań URLLC
• Efektywność widmowa do 30 bit/s/Hz

Jest wiele potencjalnych korzyści, jakie może przynieść nowy standard. Dzięki wspomnianym wyżej rozwiązaniom technologicznym, sieć nowej generacji ma być znacznie szybsza niż 4G. Zarówno jeśli chodzi o transfery, jak i czas reakcji, a do tego cechować się stabilnością i niezawodnością. Obsłuży też większą liczbę urządzeń, co jest szczególnie istotne, biorąc pod uwagę coraz większą liczbę gadżetów połączonych z Internetem oraz popularyzację takich rozwiązań, jak smart home.